"Οι φανταστικές αλήθειες φθείρονται πιο δύσκολα..."

Ότι μπόρεσα ν' αποχτήσω μια ζωή από πράξεις ορατές για όλους,

επομένως να κερδίσω την ίδια μου διαφάνεια, το χρωστώ σ' ένα είδος

ειδικού θάρρους που μου 'δωκεν η Ποίηση: να γίνομαι άνεμος για

το χαρταετό και χαρταετός για τον άνεμο, ακόμη και όταν ουρανός

δεν υπάρχει.

Δεν παίζω με τα λόγια. Μιλώ για την κίνηση που ανακαλύπτει κανείς

να σημειώνεται μέσα στη «στιγμή» όταν καταφέρει να την ανοίξει

και να της δώσει διάρκεια. Οπόταν, πραγματικά, και η Θλίψις γίνεται Χάρις και η Χάρις Άγγελος· η Ευτυχία Μοναχή και η Μοναχή

Ευτυχία

με λευκές, μακριές πτυχές πάνω από το κενό

ένα κενό γεμάτο σταγόνες πουλιών, αύρες βασιλικού και συριγμούς υπόκωφου Παραδείσου.

XI

Οι φανταστικές αλήθειες φθείρονται πολύ πιο δύσκολα. Ο Rimbaud

επέζησε της Κομούνας όπως θα επιζήσει το φεγγάρι της Σαπφώς από

το φεγγάρι του Armstrong. Χρειάζονται άλλης λογής υπολογισμοί.

Το ρολόι που μας αφορά δεν είναι αυτό που καταμετρά τις ώρες αλλά που κατανέμει το μέρος της φθοράς και της αφθαρσίας των πραγμάτων όπου, έτσι κι αλλιώς, μετέχουμε, όπως μετέχουμε στη νεότητα ή στο γήρας.

Ίσως γι' αυτό, εμένα, ο θάνατος με τρόμαζε ανέκαθεν λιγότερο από την αρρώστια· κι ένα τρυφερό σώμα με θάμπωνε περισσότερο από το πιο τρυφερό συναίσθημα.

Ο ήλιος σκάει μέσα μας κι εμείς κρατάμε την παλάμη στο στόμα έντρομοι.

Ο αέρας σηκώνεται. Το θείο θριαμβεύει.

 

                     (απόσπασμα από το Μικρό Ναυτίλο του Οδ.Ελύτη)

 

Οι αλήθειες που φθείρονται πιο δύσκολα είναι πράγματι οι φαντασιακές!

Απλώς ενέχουν τον κίνδυνο να  συγκρουστούν με την πραγματικότητα...

Η ποίηση είναι ο μόνος τρόπος να υπερβούμε τη φθορά!

Κι οι αισθήσεις ο μόνος τρόπος που μας απομένει να μιλάμε...